« »
 
[]« Clenodium » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 366a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CLENODIUM
CLENODIUM, Clenodia, Κειμήλιον, Res quævis pretiosa, Gallis, Un bijou. Historia Australis ann. 1276 :
Eique tradiderat, videlicet duas coronas aureas... et alia quamplura Clenodia aurea, quæ... usque nunc in Ungaria fuerant conservata.
Et ann. 1293 :
Excellentissimis xeniis et Clenodiis a Rege excellenter honoratus.
Epitaphium Petri Episc. Moguntini in Metropol. Ecclesia apud Serrarium et Browerum lib. 17. Annal. Trevir. n. 60 :
Redditibus, donis, et Clenodiis sibi pronis
Ecclesiam ditat, res auget, crimina vitat.
Occurrit præterea in Epist. S. Ludgeri cap. 9. apud Surium 1. Mart. in Testament. Otton. IV. Imper. ann. 1218. ap. Pertz. vol. Leg. 2 pag. 22. lin. 9. in Diplom. Sigismundi Imp. ann. 1413. apud Jo. Lucium lib. 5. de Regno Dalm. cap. 5. In Annalib. Colmariens. 1. part. ann. 1277. apud Albertum Argentin. pag. 119. Albert. Stadens. ann. 1196. 1225. Gobelinum Personam in Cosmodromio pag. 295. Ericum Upsaliensem lib. 5. Hist. Suecicæ pag. 147. 154. 159. lib. 6. pag. 197. in Metropoli Salisburgensi tom. 1. pag. 132. et alibi non semel. In Chronico Windeshemensi lib. 1. pag. 237. lib. 2. cap. 2. 70. in Charta Caroli IV. Imp. in Bohemia pia pag. 58. in Statutis Facultatis Medicinæ in Academia Viennensi, in Austria tit. 2. § 8. etc. [] De Facult. artium tit. 17. § 6. etc. In Actis Visitationis Asceterii in Heimunge ann. 1240. pag. 203. Vindemiarum Schannati prohibetur, ne
Sorores loci Clenodia jaciant secularia, quæ vanitatem aliquam vel levitatem ostendant, sed simplicia de lino operentur, quæ utilia sint accipientibus, et religionem in eis commendent.
L. Favre, 1883–1887.
◊
Clenodia ante pectus et super birretis et capellis deferentes magne estimationis. (Burchard. Diar. II. ed. Thuasne, pag. 16. an. 1492.)
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Clenodia Vini, pro scyphis, amphoris aliisque vasculis vinariis, habetur in Chronico Episcoporum Merseburgensium apud Ludewig. tom. 4. Reliq. MSS. pag. 403.
◊ Vox ut quidam putant, efficta ex Alamannico, aut Frandrico Clenneten, aut Germanico Cleinnot, quia exiguæ necessitatis et parvi usus sunt. Kleini Germ. ant. Minutus, subtilis, artificiosus, affabre factus. Vide Graff. Thesaur. Ling. Fr. vol. 4. col. 559. Ante sec. XII. vox apud Germanice scribentes non occurrit. Vide Grimm. Grammat. Germ. vol. 2. pag. 257. neque ante sec. XIII. apud Latine scribentes, Vitam enim S. Suitberti S. Ludgero perperam tribuit Surius. Sed cum Κλεινώδιον, hac notione habeatur apud Græcos Scriptores inferioris ævi, probabilius est a Græcis arcessendum etymon. Nam hæc vox occurrit apud Nicetam de Orthod. fide lib. 5. cap. 27. et in aurea Bulla Alexii Comneni, in qua Ludovicus de La Cerda male legit Dinodia, pro Clinodia. Vide de hac voce quæ habent Wachterus, Haltausius et Ihrius in Glossariis, Frischius in Lexico.
P. Carpentier, 1766.
◊ Vide Martin. Schmeizel de insignibus vulgo Clenodiis regni Hungar.
L. Henschel, 1840–1850.
Clenodarius, Germ. ein iubilierer. Gemma Gemmarum.
© École des chartes.