« Clienculus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 372b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CLIENCULUS
CLIENCULUS, quasi Clientulus, diminutivum vocis Cliens, Gall. Client. Qui
causam suam patrono committit. Conc. Trevir. ann. 1310. tom. 4. Anecd. Marten. col. 227 :
Si vero(Advocatus)per cavillationes et malitias suas adversario Advocato justam causam abstulit... vel falsum testem instruendo, vel Clienculum suum ad vera neganda inducendo, vel litem ex industria protrahendo et similia ; tunc in solidum illi ad verum interesse tenentur. Quod si propter ejus negligentiam vel ignorantiam Clienculus suus causam amiserit, tenetur illi non solum salarium extortum, verum etiam damnum litis restituere.