« 2 coca » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 382b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/COCA22. COCA, Peruviensis herba, quam sugunt Indi, et unde non modicum sustentantur ; ea etiam
utuntur loco pecuniæ tam vendendo quam emendo. Vox Hispanis nota. Concil. Limanum ann.
1582 :
Porro quæ de exstirpanda Coca, seu vitandis in ea excolenda Indorum incommodis, ibidem exposita sunt, CatholicamHispanis Coca rursum illud herbæ genus est, quod Gallis dicitur Coque de Levant ; sed nihil ad hunc locum hæc notio.Majestatem oramus... ut quid factu optimum sit, atque ex re maxime Indorum constituat.
P. , 1766.
◊ Vide Nic. Monard. Histor.
simplic. ex novo orbe delator. cap. 52. edit. Clusii.
