« 2 coca » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 382b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/COCA2
2. COCA, Peruviensis herba, quam sugunt Indi, et unde non modicum sustentantur ; ea etiam
utuntur loco pecuniæ tam vendendo quam emendo. Vox Hispanis nota. Concil. Limanum ann.
1582 :
Porro quæ de exstirpanda Coca, seu vitandis in ea excolenda Indorum incommodis, ibidem exposita sunt, Catholicam Majestatem oramus... ut quid factu optimum sit, atque ex re maxime Indorum constituat.Hispanis Coca rursum illud herbæ genus est, quod Gallis dicitur Coque de Levant ; sed nihil ad hunc locum hæc notio.
P. , 1766.
◊ Vide Nic. Monard. Histor.
simplic. ex novo orbe delator. cap. 52. edit. Clusii.