« »
 
[]« 1 cœlum » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 387c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/COELUM1
1. CŒLUM, Concameratio, ex Anglico Seeling, quod idem sonat. Itali etiam Cielo di Camera, laquearium vel lacunar vocant. Gervasius Dorobern. de Combustione et reparat. Dorobern. Ecclesiæ :
Deinde tigni grossiores cum ligaturis suis ... succenduntur. Cœlum inferius [] egregie depictum, superius vero tabulæ plumbeæ ignem interius ascensum celaverunt.
Thomas Stub. in Pontificibus Eborac :
Totamque Ecclesiam a Presbyteris usque ad turrim,... superius opere pictorio, quod Cœlum vocant, auro multiformiter intermixto mirabili arte construxit.
In prima Glossarii editione ubique scriptum est Cælum.
P. Carpentier, 1766.
Gall. Voute. Cerem. vet. eccl. Carnot. ad diem Pentecost. :
Interim (dum cantatur sequentia) de Cœlo ecclesiæ dimittantur flores arborum in chorum.