« »
 
[]« 1 collata » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 402b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/COLLATA1
1. COLLATA, Vectigal, tributum quod ab universis subditis Domino confertur. Capitulare Sicardi Principis Beneventani ann. 836. cap. 2. editum a Camillo Peregrino :
Spopondistis nobis.... per unumquemque annum dare nobis Collatam, et pristinam quam consueti fuistis dare.
Et capitis 32. titulus ita concipitur :
Ut coloni tertiatores non dent in Collata, nec in pactum.
Charta Ludov. Imp. in Chr. Farfensi :
Vel quidquid ex largitate Regum.... vel ex Collatis populi vel cæterorum fidelium eidem Monasterio legaliter confirmatum fuerat.
Eckehardus Junior. de Casibus S. Galli cap. 11 :
Cum paupertatulas quas habent in medium Collatas consumpserint, subsistere non poterunt.
Adde Chron. Laurisham. pag. 60.
Collata, Collatio pro eleemosynis, vel Ecclesiis. Testamentum Fulradi Abbatis S. Dionysii :
Quidquid ibidem datum fuit de Conlata populi, et ipse populus mihi dedit.
Infra :
Quantumcunque ad ipsas aspicere videntur, et Conlata populi ibidem delegavit, etc.
Collata. Glossæ MSS. ad Canones Conciliorum : Collatis, simbolis.
© École des chartes.