COLVEKERLIA, Colvekerli. Chronicon Abbatiæ S. Bertini, de Rodulfo Guinarum Comite :

Qui in terra sua servitutem induxit, quæ Colvekerlia vocatur, per quem populares astrinxit, ut arma nullus nisi clavas deferret, et inde Colvekerli dicti sunt, quasi rustici cum clava. Nam eorum vulgare, Colve clavam, et Kerli rusticam sonat.

Martenius noster, qui hoc Chronicon edidit tom. 3. Anecd. col. 564. legit, Colvokerlia et Colvokerli. Lambertus Ardens. in Hist. Comit. Guin. :

In diebus illis fuerunt homines quidam clavati, sive clavigeri, quos vulgo Colvekerlos nominatos audivimus, in terra Ghisnensium habitantes : qui clavati sive clavigeri, a clava dicebantur agnominati, etc.

Eadem ferme habet quæ supra Chron. S. Bertini. Ludewig. tom. 8. Reliq. MSS. pag. 420. in ead. Lamberti Historia constanter scribit Colvelrerlia, Colvelrerli : quibus vocibus ignominiosum omnino, præsertim mulieribus recens nuptis, servitutis genus videtur indicari. Ipsum locum, si vis, consule. Monuit ipse Ludewig. in Indice tom. 8. legendum esse Colvekerlia et Colvekerli. Vide Colum 4.