« »
 
[]« Comacinus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 419c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/COMACINUS
COMACINUS, et Magister Comacinus, vel Commacinus, in Lege Longobard. lib. 1. tit. 9. § 9. et 10. Rothar. 144. 145. videtur appellari qui vulgo Macio, Gallis Maçon, unde forte vocabuli origo. Hoc loco Comacini vocem a loco effictam tradit Glossarium apud Lindenbrogium, a Comacina forte insula in Romanula, ubi Longobardorum ævo periti architecti fuerint.
P. Carpentier, 1766.
Hic laudatum a Cangio Lindenbrogii Glossarium sic emendat Murator. tom. 2. Antiq. Ital. med. ævi col. 349. Ea profecto vox, inquit, a loco desumta, non autem a loco posito in Romanula sive Romandiola, quam veteres Flaminiam dixere ; sed ab urbe et comitatu Novocomensi, sive Comensi. Veteres enim scripserunt Lacum Comacinum, insulam Comacinam, pro Comensem. Quod crebros, eosque omnium peritissimos cœmentarios universæ fere Langobardiæ suppeditaret urbs et ager Comensis, illi propterea Comacini nomine donati sunt, Monet Pertz. Archiv. Hist. Germ. tom. 7. pag. 728. in cod. reg. Paris. 4613. inter leges Liutprandi octo esse capita inedita :
De mercedibus Commacinorum.
Chart. ann. 739. ap. Brunett. pag. 496 :
Constat me Rodpertu magistrum Cummacinu, etc.