« 1 commendator » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 445b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/COMMENDATOR1
1. COMMENDATOR, Commendatarius, promiscue enim scribitur : Mercator socius, qui uni
alteri commendat integram negotiationis curam certis conditionibus. Statuta Massil.
lib. 4. cap. 20. § 2 :
Si vero socius vel Commendator prius ea mandaret eiPassim occurrit ibi. Vide Commenda 2.(cui Commenda credita est)per literas sigillo capituli vel curiæ Massiliæ munitas, ut cum dicta societate vel commanda completo primo viagio revertatur, teneatur ille hoc facere, nisi aliud viagium tunc jam inceperit, ex quo damnum incurreret, si illud non compleret.