COMMUNIS 3, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« 3 communis » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 458c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/COMMUNIS3

3. COMMUNIS dicitur civitas, quæ caput est provinciæ. Lit. Humberti delph. ann. 1349. tom. 5. Ordinat. reg. Franc. pag. 49. art. 37 :

Quia Gratianopolitana civitas, locus insignis et Communis toti Delphinatui, etc.

Id est, ad quem ex toto Delphinatu concurritur.

Communis, Amicus : quippe, ut est in Proverbio πάντα τῶν φίλων ϰοινά. Flodoardus lib. 3. Hist. Rem. cap. 23 :

Pro Evrardo, quem Communem suum vocat, et ipsius filium, ut pro eo apud Ludovicum Regem... intercedat, obsecrat.

Villardhuin. n. 100 :

Ensi furent Communel li Grieu et li François de totes choses.

Communis esse præterea dicitur, qui alteri assentitur. Gregorius Turon. lib. 9. Hist. cap. 28 :

Illo quoque recusante non se his verbis esse Communem.

Anastasius in S. Anastasio PP. :

Fotino, qui Communis erat Acacio,

id est, qui eadem sentiebat quæ Acacius. Communes personæ, Homines neutrius partis. Chart. ann. 1323. in Guden. Cod. Diplom. tom. 3. pag. 200 :

Si vero inter nos nostramque ecclesiam Moguntinam, et Coloniensem ecclesiam aliquam fortassis contingeret discordiam suboriri ; in illa discordia per se et suas municiones et homines suos prædicti fratres Communes Personæ esse debent, et Communiter se tenere, neutram earumdem ecclesiarum quomodolibet adjuvando.