« »
 
[]« Coniare » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 505b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CONIARE
CONIARE, Cudere, signare monetam, vox Italica, a Conio, cuneus, Gallis Coin, sigillum ferreum, quo nummi cuduntur. Stat. ant. Florent. lib. 3. cap. 129. ex Cod. reg. 4621 :
Nullus.... aurum sive florenum auri audeat monetari vel signari vel Coniari facere sub ymagine S. Johannis vel lilii, vel sub alio signo vel Conio communis Florentiæ, nisi in loco zechæ seu in zecha dictæ civitatis,... sub pœna concremationis personæ et confiscationis omnium bonorum suorum. Coignier,
eodem sensu, in Lit. ann. 1303. tom. 1. Ordinat. reg. Franc. pag. 389 :
Et desores nous aions commandé à battre, Coignier et faire hastivement et continuelement les noz dites monnoies bonnes et anciennes.
Vide supra Conare 2. et infra Connius.