1. CONUS, vel Conum, Gall. Coin, Angulus seu cujuscumque rei extremitas angulosa. Chartularium S. Vandregisili tom. 1. pag. 684 :

Ascendendo in recta linea versus campum de quatuor acris a Cono illius campi usque ad, etc.

Charta Hugonis de Chalancone ann. 1313. in Chartul. S. Martini Pontisar. :

A Cono seu bouto domus dicti Rectoris usque ad aliud Conum granchiæ et jardini de suo conquestu.

Charta Philippi Regis Francorum ann. 1328. ex eodem Chartulario :

Domus sita in Cono vici de Bello-Burgo.

Vita B. Coletæ tom. 1. Martii pag. 588 :

Cujus fasciæ seu mappæ Conos seu terminos duæ mulieres trahebant una hinc, altera illinc.

Joannis Iperii Chronicon S. Bertini apud Marten. tom. 3. Anecd. col. 592 :

Sepultus fuit in septemtrionali Cono claustri juxta introitum capituli.

Acta SS. Junii tom. 1. pag. 86. de S. Wistano :

Et caput Domini sui quassantes, cum capulo letale vulnus in Cono ejus infixit. i.

e. vertice.