« »
 
[]« Conviare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 548b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CONVIARE
CONVIARE, Comitari, ire cum aliquo. Anastasius in S. Zacharia PP. :
Ipsa vero nubes cum eis usque ad Basilicam S. Apollinaris.... tegendo Conviavit.
Infra :
Rex egressus... eidem sancto viro Conviatus eum deduxit.
Vide Theodor. Campedon. de S. Magno cap. 16. 19. 21. Chronic. Besuense pag. 574. Consecration. Lamberti Episcopi Atrebat. tom. 5. Spicilegii Acheriani pag. 544. Vitam S. Deicoli n. 15. Petrum Damianum lib. 1. Epist. 10. et alibi non semel, etc.
Conviator, Comes itineris, comperegrinans. Anastasius in S. Zacharia PP. :
Cum suis Sacerdotibus et Clero Conviatoribus, etc.
Ubi perperam editum, cum viatoribus. Occurrit præterea in Chronico Augustensi ann. 1101.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Conviates, Eadem notione. Miracula S. Henrici Imp. tom. 3. Julii pag. 767 :
Mulier quædam non solum incessu privata, sed et totius corporis miserabili specie deformis et distorta, Conviatibus vehiculo trahebatur.
An cruciatibus ?
P. Carpentier, 1766.
Glossar. Gall. Lat. ex Cod. reg. 7684 : Conviare, convoier. Conviatus, Convoiement. Convoy, comitatus, in Lit. remiss. ann. 1403. ex Reg. 158. Chartoph. reg. ch. 142 :
Les compaignons baillerent à ladite femme, l'un deux solz Parisis et l'autre un gros de Mes ; et puis la vouldrent ramener en son hostel : mais elle ne volt point de Convoy.