« Corina » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 566a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CORINACORINA, Occitanis Occidens, Gall. Couchant. Venditio Pontii Bernardi Catel
facta Templariis ann. 1215 :
Terminatur ab aquilone cum sylva dominorum de Portu, a Corina cum sylva Capituli Magalonæ, a vento cum mari, a Circio cum stagno.
P. , 1766.
◊ A Coro sive
Cauro, qui ventus est occidentalis. Nostris Corine, Stomachus, vulgo
Colere, dépit, mauvaise humeur. Charta ann. 1309. apud Thaumass. ad calcem Assis.
Hieros. pag. 418 : Hayne, discention, Corine et malevoellance.Phil. Mouskes MS :
Par leur outrage et par Corine,S'en ala d'Audenarde Ernous.

