« Cornicare » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 569b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CORNICARE
CORNICARE, Cornu inflare, cornare. Matth. Westmonast. ann. 870 :
Recessit venator .... et canes Cornicando ad se vocavit.Will. Brito lib. 1. Philipp. pag. 90 :
Silvester Giraldus lib. 1. Itinerarii Cambriæ cap. 2. ubi de Cornu S. Patricii :Nec jam venantum voces, nec Cornua posset,Latratusve audire canum.
Cujus virtus ex fatua et inepta Bernardi Presbyteri Cornicatione, etc.
Cornicare, In aurem alicujus aliquid insusurare, quod faciunt qui surdis per
corniculos ad aurem appositos sua insinuant. Marius Mercator libro Subnotationum
ad Pientium Presbyter. :
Nec eaS. Hieronymus Epist. 4 :(quæstio)palam profertur, sed ab ipsis, qui de ea Cornicantur, velut Catholicis intra Ecclesias, interim retinetur.
Alii sublatis in altum humeris, et intra se nescio quid Cornicantes, stupentibus in terram oculis tumentia verba trutinantur.Joan. Monachus lib. 1. Vitæ Odonis Abbatis Cluniac. :
Cœperunt interea rabido latratu omnes Canonici Cornicari contra eum. Quid agere vis, inquiunt, etc.Galli dicunt, Corner aux oreilles de quelqu'un. Persio Sat. 5. Cornicari, est vocem cornicis imitari :
Gozechinus Scholasticus in Epist. ad Discipulum :Nescio quid tecum grave Cornicaris inepte.
Profecto non ut Cornicaris, dedi ei libellum repudii, non elogii notam, sed honoris coronam.
Corniculare, Eadem notione. Matth. Westm. ann. 940 :
In silva Corniculantium strepitus resonabat venatorum. Chasser à cor et à cry,in Consuetudine Meldensi locali.