« »
 
[]« 1 crupa » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 630c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CRUPA1
1. CRUPA, Tergum equi, Gall. Croupe. Processus de Vita S. Yvonis, Maii tom. 4. pag. 567 :
Nescit quomodo invenit se super Crupam equi sui, et tenens se ad sellam, equus natando portavit eum sanum et incolumem ad ripam maris.
P. Carpentier, 1766.
Vide supra Cropa. Hinc Cruppée dici videtur fustuarium, vulgo Volée de coups de batons, quia tergo infligitur, in Lit. remiss. ann. 1460. ex Reg. 189. Chartoph. reg. ch. 492 :
Le suppliant dist à icellui Perceval... que s'il aloit à lui, il lui donroit une Cruppée d'un baston moyte que il tenoit.