« »
 
[]« Cudo » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 644c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CUDO
CUDO. Miscell. Theodisca apud Bern. Pez tom. 1. Anecd. part. 1. pag. 400 :
Testudo, Sneceo : Mango, Choupho ; Cudo, Smid.
Saxonibus et Belgis Smid est Faber ferrarius, Angl. Smith, Germ. Schmied, Cudo dictus a Cudere. Cudo, ἄϰμων, in Glossis Lat. Græc. MSS. Sangerman. Incus. Additur in Supplemento Antiquarii :
Item, εἶδος περιϰεφαλαίας, Galea pellicea.
Silio Italico Poetæ, qui scripsit de Bello Punico Cudo vel Cudon est species galeæ non ex coactili lana, sed hircorum pilo vel duriori pelle contexta et quasi succusa, unde sic lib. 8. v. 494 :
Capiti Cudone ferino sat cautum.
Vide Salmasium ad Capitolin. in [] Pertinace cap. 8. et Lampridium in Alexandro Severo cap. 40.