CUPPUS, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Cuppus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 660b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CUPPUS

CUPPUS, Tectum in modum Cuppæ. Chronicon Parm. ad ann. 1247. apud Murator. tom. 9. col. 772 :

Asportantes Cuppos, lateres et alia ædificia domorum, ut suas domos de ipsis ædificarent.

Ibid. col. 773 :

Ædificavit civitatem nomine Victoriam et construxit burgos, et domus muratas et Cuppatas, faciens ibi circumquaque foveas magnas valde et plancata, bitifredos et betreschas, et pontes levatores, etc.

Vide Cupata Domus.

P. Carpentier, 1766.

◊ Est ab Italico Coppo, Tegula. Cupus, eadem notione. Stat. Placent. lib. 6. fol. 67. v° :

Habeant et vendant fornasarii civitatis et episcopatus Placentiæ Cuppos, quadrellos et tavellas secundum modum consuetum.

Stat. Vercel. lib. 4. pag. 66. v° :

Teneantur fornasarii habere modos seu mensuras Cuporum et lapidum rectas et legales.

Stat. Astæ collat. 7. cap. 6. pag. 24. r° :

Juro dare vel dari facere pro communi illis fornasariis de Ast, qui hoc anno coquere voluerint et habere fornacem, modulos communis, tam ad Cupos quam ad matones faciendos, etc.

Occurrit præterea in Ch. ann. 1293. apud Murator. tom. 4. Antiq. Ital. med. ævi col. 669. Vide supra Coppus.

Cuppus, pro Cuppa, in veteri Charta sub Justiniano scripta, apud Brissonium de Formulis pag. 647.