« »
 
[]« D » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 001a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/D
D. litera numeralis quæ 500. denotat. Unde versus :
Littera D. velut A quingentos significabit.
Seu, ut legit Ugutio :
Alpha D. compar duo sic tria nomina prodat. al. portat.
Eidem literæ si recta linea superaddatur, quingenta millia significat.
◊ D.
In superscriptione cantilenæ, ut deprimatur, demonstrat
. Notkerus Balbulus Opusculo,
Quid singulæ literæ in superscriptione significent cantilenæ
. Vide A.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
◊ D. nonnunquam pro B. scriptum. Sic a Græco Δίς factum est Latinum Bis, et a voce Duellum vocem Bellum ortam arbitrantur. Mutatur in T. non semel, ut Set pro Sed, aut vicissim, quod Arragonensibus præsertim familiare est, ut Dada et Data. D. etiam non raro transit in Z. ut Zabulus pro Diabolus apud Cyprianum, Zarrhytus pro Diarrhytus in Itinerario Antonini. Apud veteres proclivis est in nominibus propriis mutatio litteræ D in Th, maxime apud Germanos, et littere G in D, ut observat Mabill. num. 5. Præfat. in part. 2. sæc. 4. SS. Benedict. pag. xi. In compositis mutatur in N. P. et S. ut Annitor, Appareo, Assideo, pro Adnitor, Adpareo,[] Adsideo. Rariores sunt aliæ commutationes apud Latinos.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
◊ D. inversum sic
<unclear></unclear>
. pro Depositus legitur apud Mabillonium in Supplem. Diplomaticæ pag. 113. ubi refert hanc inscriptionem in Romano cœmeterio ante quatuor annos, dum scribebat, repertam.
Anime Innocenti
Gaudentiae
Que Vixit An. v. m. vii. d. xxi. in
Pace Mercurius Pater Filiae
<unclear></unclear>
vi. id.
Novembris, Urso et Polemio Coss.
© École des chartes.