« »
 
[]« Deaurarii » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 014b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DEAURARII
DEAURARII, ut Deauratores. Consuetud. Lemovic. art. 42 :
Aurifabri sive Deaurarii et escampsores annulos, monilia, zonas et garlandas argenteas postquam emerunt, etc.
Versio Gallica Aurifabros et Deaurarios reddit uno Orfevres vocabulo.