DECUMBITIO, vel Discumbitio, pro morte vel sepultura, vel etiam requie qua defunctorum animæ potiuntur, non semel occurrit in Vita MS. S. Winvaloei e Bibl. Landevenecensi ; unde dictum suspicor Decumbitio feodi vel alterius rei datæ, pro Feodo plane amortisato, vel Re ita Ecclesiæ concessa, ut inde nihil sibi reservet, qui illam donat. Charta Gradloni Regis Britonum apud Lobinell. tom. 2. Hist. Britan. col. 17 :

Volo illi dare..... tribum Petran, xxx. villas in Dicumbitione æterna... et omnem plebem Telcruc, excepto Lanlœbon, in Dicumbitione æterna.... Crauzon in æternam hæreditatem, Avalpren in Dicumbitionem æternam, Lanloët-qued in æternam Decumbitionem.

Et col. 80. in Charta Alani Ducis pro Johanne Abbate : Donat

decimas vini..... præfato S. Guingualoeo ejusque Abbati Johanni in Decumbitione et hæreditate perpetua pro stabilitate regni et pro redemptione animæ suæ

. Tabularium Kemperleg. :

Dedi Monasterio S. Crucis........ in Decumbitione æterna, etc.

Vide Dicambitio et Dicombitum.