DEFAUTA, Deffauta, Vadimonium desertum, non obitum, simul et mulcta ob id exsolvenda, Gall. Défaut. Scacar. apud Cadom. ann. 1234. in Reg. S. Justi Cam. Comput. Paris. fol. 27. v°. col. 1 :

Quando domina petit dotalium suum, reus non habebit nisi unam essogniam ; et post Defautam citabitur reus ad assisiam, et si venerit, dabit Defautam, et faciet dotalium ; si non venerit, rex faciet.

Scacar. Abrinc. ann. 1236. ex Cod. reg. 4651 :

In placito de debito vel catallo, si una Deffauta attingatur contra debitorem vel demandatorem, postquam super hoc fuerint in curia, perditur querela, secus si ante.

Vide Defalta et Defectus 4.