« »
 
[]« Derocare » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 074a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DEROCARE
DEROCARE, Derrocare, Diruere, evertere, dejicere, arborem exstirpare, nostris alias Desrocher, Ital. Dirrocare, Hispan. Derrocar. Annal. Cæsenat. ad ann. 1294. apud Murator. tom. 14. Script. Ital. col. 1109 :
Malatestinus tunc potestas Cæsenæ Derocavit omnes quas potuit fortilicias.
Et col. 1113 :
Gallassius capitaneus Cæsenæ cum vicario ecclesiæ Ravennatis obsederunt castrum cum manganis, Derocando domus.
Chron. Bergom. ad ann. 1404. ibid. tom. 16. col. 949 :
Cavaverunt ipsam turrim circumcirca et ipsam dirui et Derocari fecerunt.
Charta ann. 1327. in Reg. 65. Chartoph. reg. ch. 65 :
Eis imponebatur, quod..... multas arbores Derrocando sibi non licitas, et eas in usus suos convertendo, etc.
Vita SS. MSS. ex Cod. 28. S. Vict. Paris. fol. 65. v°. col. 2 :
Li Tyebre crut tant que il aloit souz les murs de Rome et pluisours maisons Desrocha.
Vide Derochatura, Derucare, Dirocare et Derupare.