DESPOTUS, Dignitas in aula Constantinopolitana, ex Græco Δεσπότης, Dominus : quam quidem appellationem Imperatores ipsi ambierunt, cum in nummis suis, non βασιλέως sed δεσπότου titulum describi curarent, ut potissimum observare est in Alexii et Manuel. Comnen. nummis aureis, quorum ectypum exhibuimus in Notis ad Alexiadem. Michalicius Despotus, in Chartis ann. 1267. 1294. et 1313. in Hist. nostra Gallo-Byzantina pag. 16. 35. 81. Despotus Rasciæ in Decretis Alberti Regis Hungariæ ann. 1439. Despota Serviæ, apud Robertum Creyghton in Histor. Concilii Florent. Sect. 3. cap. 2. Vox Despota pluries occurrit ibidem Sect. 6. cap. 11. Hac porro δεσπότου dignitate donatos præsertim Imperatorum filios et consanguineos ex Scriptoribus Byzantinis colligitur : at quando primum usurpari solita, diximus in Notis ad Cinnamum pag. 468. Vide Macros in Hierolexico et Glossar. med. Græcit. voce Δεσπότης, col. 283.