DESUBITARE, vox formata ex Desubito, quæ occurrit apud Diomedem lib. 1. Art. Grammat. Donatum, et alios pro De repente. Jul. Firmicus lib. 3. cap. 4 :

Nihilominus etiam si artes fuerit largitus, easdem crebra eversione Desubitat.

Leges Alvredi Regis West-Sax. cap. 26 :

Si canis hominem Desubitet, aut mordeat tacitus, in prima cupa reddantur 6. sol. etc.

Sax. Edit. cap. 23. habet. gif hund man toslite. Id est, si canis hominem momorderit. At in Bromptoni Editione et versione, canis duplici modo hominem lacessit, primo Desubitans, secundo mordens tacitus. Hic vero Desubitare, est, cum canis latratu continuo hominem lacessit, adeo ut nesciat, quo se vertat, demumque morsibus lacerat. Manet etiamnum vocis notio apud nostrates Picardos, qui Faire Soubiter, et Desoubiter quelqu'un, usurpant, cum eum continuis et repetitis contumeliis ad iram et furorem adigunt. Vide Subitare. De improviso occupare, Gall. Surprendre.