DIDASCALUS. Quæ ejus dignitas fuerit in aula Byzantina vide in Glossar. med. Græc. voce Διδάσϰαλος col. 304. inde vero Theophaniæ imperatricis tempore apud Germanos passim hoc nomen frequentabatur, ab iis præsertim qui in comitatu imperatorio degebant. Ita Bernwardus episcopus Hildenesheimensis, cujus fidei imperatrix

domnum regem literis imbuendum moribusque instituendum commendaverat

, ut scribit Thangmarus in ejus vita ap. Pertz. vol. Script. 4. pag. 759. sibi hoc nomen tribuit in chart. ann. 1022. ibid. pag. 779 :

Cum essem aulicus scriba doctus et beatæ memoriæ tertii Ottonis imperatoris Didascalus simul et primiscrinius.

In charta Willigisi Archiep. Magunt. ann. 976. in Guden. Cod. Diplom. tom. 1. pag. 352. hæc leguntur :

Postquam Herwardus, domini nostri Ottonis, serenissimi imperatoris notarius et ecclesiæ, quæ est in Ascafenburc, Dydascalus, in metropoli Maguntiaca jus scolares canonicos apud se in domo retinendi sine exceptione obtinuit, Alamarius dicti Dydascali secundarius, auctoritate ipsius et mandato quendam scolarem canonicum, etc.

ubi Ecclesiæ Didascalus videtur esse quem Scholasticum dicere solebant, quæ dignitas in collegiatis ecclesiis omnibus extitit. In notitia ann. 1452. ap. eumdem Guden. tom. 2. pag. 575. contemptim ludimagistri et doctores umbratici ita nominantur :

Ne a Didascolis et ejus seculi sciolis id inculcari posset, etc.

Conf. Didascalicus.