« »
 
[]« Diffamare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 111b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DIFFAMARE
DIFFAMARE, Vulgare. Gloss. Græco-Lat. : Διαφημίζω, Difamo, devulgo, pervulgo. Flodoard. lib. 4. Histor. Rem. cap. [] 50 :
Cum hujus virtutis miraculum Diffamaremus.
Anastas. Bibl. in Epist. ad Martin. Episc. Narniensem :
Potui ei scribere ac innotescere omnia, quæ de ipso Diffamabantur.
S. August. in Epist. ad Quodvultdeum :
Epiphanius in doctrina Catholicæ fidei laudabiliter Diffamatus.
Facundus Hermianens. lib. 1. cap. 6. de eod. Augustino :
In Catholica doctrina sinceritate ac prudentia Diffamatus.
Lib. 4. cap. 2 :
In doctrina Catholicæ fidei laudabiliter Diffamatus.
Adde eumdem Augustin. lib. 3. et lib. 22. de Civit. Dei, Tertullian. in Apolog. cap. 7. Apuleium, et alios.
P. Carpentier, 1766.
Epist. 1. ad Thessalonic. cap. 1. v. 8 :
A vobis Diffamatus est sermo Domini.
Ubi Remig. episc. Rem. Apostolum, ut parum sollicitum de proprietate verborum carpit, quasi Latine scripsisset S. Paulus. Græce ἐξήχηται
Diffamare interdum in malam partem sumitur, ut apud Tacitum :
Probroso carmine Diffamatus
, et in leg. Diffamari C. de Ingen. manu. (7, 14. const. 5.) Gervasius Remorum Archiepisc. in Epist. ad Nicolaum II. PP. :
De vestro adventu in nostram Galliam, quid animi habuerim vivente Rege, licet Diffamatus sim id noluisse, satis, ut puto, significavi Paternitati vestræ.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Diffamare Testes, Illorum testimonium infirmare. Notitia Judicii ann. 869. apud Baluz. tom. 2. Capitular. col. 1490 :
Sic me exvacuo ego Recosindus quod non possum Diffamare ipsos testes et ipsas scripturas, nec testes ampliores nec meliores ut legibus convincere possim, etc.