« »
 
[]« 2 diffidare » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 114b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DIFFIDARE2
2. DIFFIDARE, Declarare aliquem a fide, quam debebat, defecisse. Sent. contra Florent. ann. 1313. apud Lam. in Delic. erudit. inter not. ad Hist. Sicul. Bonincont. part. 3. pag. 222 :
Tanquam rebelles et proditores imperii et læsæ majestatis crimine reos de toto Romano imperio exbannimus et Diffidamus.
Unde Diffidamentum, Ipsa declaratio, ibid. pag. 224 :
Ab hujusmodi tamen sententiis, condemnationibus, Diffidamentis et bannimentis, etc.
Formula vulgaris in Constitutionibus Imperatorum, e. g. Frider. II. ann. 1220. art. 5. ap. Pertz. Leg. tom. 2. pag. 244. ann. 1232. ibid. pag. 488. lin. 2. ann. 1312. pag. 536. lin. 11. Diffidatio, ann. 1313. ibid. pag. 548. lin. 49.