« »
 
[]« Digurpitor » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 118b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DIGURPITOR
DIGURPITOR, Qui dimittit rei alicujus possessionem, Gall. Qui déguerpit. Charta ann. 1093. apud Stephanotium tom. 1. antiq. Occit. MSS. fol. 481 :
In nomine Dni JESU. Ego Ermengardis Vicecomitissa Biterrensium et Carcassonensium, et filius meus Bernardus, et uxor ejus Cæcilia, nos simul in unum Digurpitores sumus Domino Deo et SS. Apostolis ejus Petro et Paulo in Monasterio Caunensi.... albergam quæ habemus in villa Recimiro.
Vide Guerpire.