« »
 
DISNARE 1, DISNARE 2.
[]« 1 disnare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 136c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DISNARE1
1. DISNARE. Papias : Jantare, Disnare dicitur vulgo. Gallis, Disner. A δειπνέω, deducit vir doctus ad 14. Annal. Taciti, ut et Silvius in Isagoge : alii quibus non favet littera s occurrens in Disnare, a Dejejunare. Vide in hac voce Octav. Ferrarium in Orig. Ital. verbo Desinare, et Menagium in Gallicis verbo Diner.
[]« 2 disnare » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 136c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DISNARE2
2. DISNARE, a Gallico Disner, Pastus, procuratio, prandium. Glossar. Provinc. Lat. ex Cod. reg. 7657 : Dinnador, Prov. pransorium, prandium. Charta ann. 1122. inter Probat. tom. 2. Hist. Occit. col. 422 :
Ego Petrus abbas Anianensis.... dono tibi Guillelmo de Omellatis, ...... et tuis successoribus bailiam in totum honorem de Carcares, et per istam bailiam supradictam habeas albergum cum Disnare in domo nostra de Carcares, per unumquemque annum, etc.
Disnerie, eodem sensu, in Charta ann. 1404. ex Reg. feudor. comitat. Pictav. in Cam. Comput. Paris. fol. 68. r°. :
Je Colas Baronneau de Lesignen congnois et confesse moi avoir..... une Disnerie, appellée la Disnerie de Beusse, laquelle part par indivis o le gouverneur de l'église d'Airon et o le gouverneur de l'église de Foillet.
Nisi tamen, quamquam bis distincte Disnerie legatur, emendandum sit Dismerie, Jus scilicet percipiendi decimam. Vide supra Decimagium in Decimæ.
Disnarium, Disnerium. Comput. Ms. ann. 1244 :
Pro expensis domini comitis ad S. Germanum et pro Disnerio suo apud Confluentum, xxxviij. sol. Disnerium seu prandium,
in Charta ann. 1354. ex Reg. 84. Chartoph. reg. ch. 416. Vide Dignerium.