![[]](img/image.png)
«
2 disnare » (par P.
Carpentier, 1766), dans
du Cange,
et al.,
Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 136c.
http://ducange.enc.sorbonne.fr/DISNARE2
2. DISNARE, a Gallico
Disner, Pastus, procuratio, prandium. Glossar. Provinc. Lat. ex
Cod. reg. 7657 :
Dinnador, Prov. pransorium, prandium.
Charta ann. 1122.
inter Probat. tom. 2. Hist. Occit. col. 422 :
Ego Petrus abbas Anianensis.... dono
tibi Guillelmo de Omellatis, ...... et tuis successoribus bailiam in totum honorem de
Carcares, et per istam bailiam supradictam habeas albergum cum Disnare in domo nostra de
Carcares, per unumquemque annum, etc.
Disnerie, eodem sensu, in Charta ann.
1404. ex Reg. feudor. comitat. Pictav. in Cam. Comput. Paris. fol. 68. r°. :
Je
Colas Baronneau de Lesignen congnois et confesse moi avoir..... une Disnerie, appellée
la Disnerie de Beusse, laquelle part par indivis o le gouverneur de l'église d'Airon et
o le gouverneur de l'église de Foillet.
Nisi tamen, quamquam bis distincte
Disnerie legatur, emendandum sit
Dismerie, Jus scilicet percipiendi
decimam. Vide supra
Decimagium in
Decimæ.
Disnarium,
Disnerium.
Comput. Ms. ann. 1244 :
Pro
expensis domini comitis ad S. Germanum et pro Disnerio suo apud Confluentum, xxxviij.
sol. Disnerium seu prandium,
in Charta ann. 1354. ex Reg. 84. Chartoph. reg.
ch. 416. Vide
Dignerium.