« Dispersonare » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 140b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DISPERSONARE
DISPERSONARE, Injuria afficere, verbis injuriosis dehonestare. Quoniam Attachiamenta cap. 40 :
Si quis Dispersonaverit Baillivum, in curia Domini sui, seu maledixerit ei ibidem : debet inclamari de suo malefacto commisso.Occurrit. præterea cap. 91. 104. et in Itinere Camerarii Scotici cap. 39.
Depersonare, Eadem notione dixit Matthæus Paris :
Non est Depersonatus mihi ministrando, cum sis filius Comitis, ego Regis et Reginæ.Hugo Flaviniacensis in Chron. pag. 200 :
Si, inquit, istum non adjuvero, non dilexero, non ea tractavero caritate et dulcedine, qua Bruno Willelmum, Depersoner ab honore meo.Vide Personatus.