« »
 
[]« Dissicio » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 143a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DISSICIO
DISSICIO, pro Disseco, Jo. de Janua : Dissicere, removere, separare : componitur a dis, et secare. Gloss. Gr. Lat. : Διασϰορπίζω, Disicio, Dispargo, Dissipo. S. Ambrosius :
Ille veteris militiæ more Dissicere hostium cuneos, etc.
Prudentius Hymno 1 :
Tu Christe somnum Dissice.
Ubi Iso Magister, Dissice, defectivum verbum est. Adde lib. Peristeph. Hymn. 3. v. 209. Paulinus Epistola ad Desiderium pag. 261. edit. 1685 :
Nos in area sua ventilat, in nobis purgat triticum, Dissicit paleas, urit zizania.
lib. 3. de Vita S. Martini :
Dissiciensque cavæ fluitantia vellera nubis.
Lib. 3 :
Dissiciens ruptis membrorum vincula modis.
Eod. lib. :
Dissiciens sparsam procul a compage ruinam.
Denique lib. 6 :
Dissiciens, longeque suis Divortia ripis.
Ita in omnibus MSS. legi asserit Juretus, ut et apud Juvencum lib. 2 :
Dissicit ille mei pecoris per devia pastus.
Et apud Marium Victorem lib. 1. in Genesim :
.... Signataque limite certo
Tempora Dissiciens certa statione peracta.
Et lib. 3 :
Si tunc in partes populus se Dissicit unus.
Carmen de miseria vitæ humanæ, apud Barthium lib. 44. Advers. cap. 17 :
Utinam et tuorum nubila affectuum
Vitalis eadem Dissicet victoria.
Vide Savaronem ad Sidonium Carmine 5.
P. Carpentier, 1766.
Nostris Descaier alias, pro Desecare, vulgo Couper, scier. Charta ann. 1320. in Chartul. S. Nicas. Mellet. :
Item les pasturages et usages, que les habitans ont ès marais de mener leurs bestes pasturer et Descaier l'herbe, etc.