« Divolares » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 151a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DIVOLARESDIVOLARES, διώϐολοι. Gloss. Lat. Græc. Lege
Diobolares, vel Diovolares, B. in V. mutato, ut alibi sæpe. Similiter in
sequenti voce pro
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Divoltres, legendum est Diobolares, hoc est, Duorum obolorum, a Græco διώϐολον, Duo oboli. Hinc ridiculum emendato etymon Johannis de
Janua, qui habet : Divoltres, Vilissimæ meretrices, quæ se suaque gratia numorum præbent, et dicuntur Divoltres, quasi desiderio volentes, vel quasi pro numo volutæ.Ad quæ Martinius :
Mira vox ! Sed non tam homines accusandi, quam sæculi deploranda caligo.

