« »
 
[]« Dodus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 155b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DODUS
DODUS. Abbo Monach. lib. 2. de Bello Parisiaco vers. 97 :
Lux segetis rediviva rotas spoliis vacuavit,
Atque suis Dodum revocavit motibus axem.
vertit. Pertz. in textu ipso habet clodum. Etiamnum, Dodu, dicimus arcuatum, et in dorsi formam effictum, a voce dos, dorsum.
P. Carpentier, 1766.
Unde Dode dicitur Alapa aversa manu, Gall. du dos de la main, inflicta, in Lit. remiss. ann. 1410. ex Reg. 164. Chartoph. reg. ch. 319 :
Jehan de Noyon dist qu'il donneroit voulentiers a icellui Housset une Dode ou buffe.
Aliæ ann. 1471. in Reg. 197. ch. 147 :
Le suppliant bailla à icellui Perrinet de la quarre ou du Doulx de la main gaulche en arriere main sur la joue.
Ejusdem originis videtur vox Dodasne, qua Ripa seu agri, qui ad fluviorum litora positi sunt, significantur, in Charta ann. 1476. ex Chartul. Latiniac. fol. 246 :
Confessa avoir prins et retenu à tiltre de croix de cens et rente annuelz et perpetuelz... tous les rivaiges ou Dodasnes, qui audit prieur bailleur appartiennent..... à prendre au long de la riviere de Marne, entre ladite riviere et les prez et terres estans affrontans ausdits Dodasnes.
Vide Dorsum Asini. Hinc etiam fortassis accersenda vocis Dodin origo, qua designatur ineptus,[] homo incompositi oris et gestus. Mirac. B. M. V. Mss. lib. 2 :
Mais sachiés bien, c'en est la fins,
Que Dodins est et buisnars fins,
Faus est apers et durfeus,
Ki ces miracles a leus, etc.