DUCATUS 2, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« 2 ducatus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 200c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DUCATUS2

2. DUCATUS. Joannes de Janua :

Ducatus est dignitas ducis, vel ejus terra. Ducatus sive Provincia,

in Concilio Vermeriensi ann. 752. cap. 9. Ad honorem Ducatus provehi, in leg. 13. Cod. Th. de Proxim. Comitib. dispos. (6, 26.) Gunther. lib. 5. Ligurini :

.... Per septem signa Ducatum

Rite resignavit.

Mox :

Marchia tunc tellus erat hæc, nunc vero Ducatus.

Namque volens prisci defendere nomen honoris,

Rex patruo, cum tres Comitatus ille teneret,

His quoque compactis, et in uno corpore junctis,

Consilio Procerum, celebrem jubet esse Ducatum.

◊ Ducatus, in Lege Ripuar. tit. 33. § 1. videtur sumi pro Bajuvariorum provincia, quæ Ducatus appellatione vulgo donatur in ejusdem provinciæ legibus, quod a Duce regeretur, præsertim tit. 2. In Capitulari 3. ann. 813. cap. 42. Ducatus sumitur pro provincia, quæ a Duce regitur, respectu Comitatus.

Ducatum, neutro genere, in Lege Bajwar. tit. 2. cap. 9. et apud Leonem Ost. lib. 1. cap. 6. Τὸ Δουϰάτον, Auctor Vitæ S. Sabæ, Nilus Doxopatrius, et Constant. Porph. de Adm. Imp. cap. 50. lib. 1. de Themat. cap. 1. pariter dixerunt.

L. Henschel, 1840–1850.

Ducatus, Villa quædam in agro Ravennate, cujus domini ducis titulum assumebant, in Chart. ann. 1197. ap. Murator. Antiq. Ital. tom. 1. col. 159. Vide Savin. Hist. Jur. Rom. med. tempor. tom. 1. cap. 5. § 117. not. d.