2. DUCTUS. pro Aquæductus, in Cod. Th. leg. 1. de Aquæduct. (15, 2.) ubi Tribonianus restituit Aquæductus, Papias : Ductus, aquæ decursus. Ita autem appellatur locus, ubi aquæ confluunt. Doccia, Italis, est canalis, tubus fictilis, per quem fluunt aquæ : Douet, Andegavensibus. Gloss. Lat. Gr. : Ductus, ἀγωγεὺς ὕδατος, ὑδραγώγιον. Alvarus in Vita S. Eulogii :

Ad prominentem canalis Ductum, qui super illa loca producitur, pervenit.

Tabular. S. Albani Andegav. :

Donans nobis ob remedium animæ suæ et patris sui descensum unum, quem habebat in rivulo, qui appellatur Ducto, cum omni consuetudine, excepto cœnagio, et de alio descensu, quem Eminus de Reginaldo Banario in Altione dedit nobis simili modo, et consuetudinem, quam ibi habebat, excepto cœnatico.

Charta Fundat. Monasterii S. Laudi Andegavensis :

Et cum villicaria, et fodrio, et omnibus consuetudinibus terræ et fluminis a rupe Colubraria, usque ad Ductum, a Ductu vero usque ad vallem, etc.

Occurrunt eadem verba in Charta alia Fulconis Regis Hierosol. et Comitis Andegavensis pro Canonicis ejusdem Ecclesiæ. Vide tom. 5. Ughelli pag. 1572. Ordericum Vitalem lib. 3. pag. 479. Historiam Monast. S. Nicolai Andegav. pag. 20. 59. Monasticum Anglic. tom. 1. pag. 308. etc. Occitanis Douts, idem valet ac aquæ vel fontis caput, origo. Doualle, in Consuet. Burdegal. art. 115. pro canali latrinæ, seu ductu. Vide Doitus.