EDECUMATUS. Walerannus Nuvemburgensis Episcopus in Epist. præfixa lib. S. Anselmi Cantuariensis Archiep. de Sacramentorum diversitate :

Cum Minerva de literarum professione aliquid præsumere ineptissimum est, ac inter Edocumatos literarum sectatores, ratiocinandi probabilitate fidem facere, non nostram attigit facultatem.

Sed legendum Edecumatos. Gloss. Gr. Lat. : Edecumatus, Ἀδέϰαστος, ὁ Ἀδωροδόϰητος, id est sincerus, insignis, præclarus, præcellens, ut est judex, qui muneribus non corrumpitur. Cod. reg. in Castigat. ad utrumque Glossar. : Indecimatus, incorruptus. Apud Festum Pauli Diaconi habetur Edecimata, Electa, id est præclara : unde legendum videtur Edecumata : ut apud Papiam, pro Edicomatus, Ejectus, rescribendum Edecumatus, Electus. Vocabulo edecumarit, quo usus est Siricius Papa Epist. 1. ad Himerium n. 14. probata Cangii interpretatione, hanc subjicit notam Petrus Coustant tom. 1. Epist. Rom. Pontif. col. 635. Hinc et nos apud Aurelium Symmachum.... lib. 3. Epist. 49. et 51. ubi viros Decumatæ virtutis legimus, præferendum censemus Edecumatæ, quomodo in veteri cod. Benigniano haberi ad marginem Epist. 51. annotatur. Quid vero Symmachus in Epist. 49. ad Eutropium sibi velit his verbis,

In gravido non habeo quod amicitiæ meæ viros Edecumatæ virtutis adjungis

, planius eloquitur in Epistola 51. ad eumdem, quam sic exorditur :

Ago quidem studio meo (f. tuo) uberes gratias, quod mihi familiaritatem probatissimi cujusque concilias.

Unde apertum est, id ipsi esse Edecumatum, quod probatissimum, maxime cum in ead. epistola 51. inferius Eutropium roget,

ut unum aut alterum æque Decumatæ

(verius in MS. Benign. Edecumatæ) honestatis sibi inveniat.