EPIRHEDIUM, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Epirhedium » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 275c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/EPIRHEDIUM

EPIRHEDIUM, Currus, vox hibrida. Ex Græco ἐπί, et rheda, dictione Gallica. Papias : Epirhedia, majora vehicula. Contra MSS. Bituric. et Ugutio : Epirhedia, proprie minora vehicula. Britannicus ad istud Juvenal. Sat. 8. vers. 66 :

.... Trito ducunt Epiredia collo

Cornipedes.

Epirhedium ait currum significare, vocabulumque Romanos, auctore Fabio, ex duobus peregrinis suum fecisse. Gellius vero auctor est quosdam sensisse vocabulum totum esse barbarum. At veteri ejusdem Juvenalis interpreti,

Epirhedia, ornamenta rhedarum, aut plaustra

dicuntur. Jo. de Garlandia in Synonymis :

Sunt supra redam partes Epiredia dictæ.

Acta S. Marcelli PP. lib. 1. cap. 3 :

Quem etiam opprobrio Christianorum in die processionis suæ, ante Epirhedia sua protrahi fecit nudum et ligatum.

Vide Quintilianum lib. 9. cap. 7.

P. Carpentier, 1766.

◊ Glossar. Lat. Gall. ex Cod. reg. 4120 : Epiredium, barouestes. Quo sensu occurrit in Comput. fabr. S. Pet. Insul. Ms. ann. 1367 :

Item pro quodam Epiredio, xij. sol.