« »
 
[]« Eremodicium » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 287c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/EREMODICIUM
EREMODICIUM, Ἐρημοδίϰιον, Desertio causæ, quæ fit cum actor vel reus per absentiam suam defugiunt judicium. Juxta Bleynianum Institut. lib. 4. pag. 489 :
Id inter contumaciam et Eremodicium est differentiæ, quod contumacia respectu rei, ad quem mandatum de comparendo dirigitur, proprie dicatur : quemadmodum et Eremodicium respectu actoris, ut ita ad eum, per quem introducitur causa, magis referendum videatur. Vel, ut quidam volunt, et fortasse melius, Eremodicium contrahatur elapso a vera contumacia triennio. Juxta alteram doctrinam Gloss. in Dict. L. Etsi sine §. fi. in verb. eremodiciis. Ex eremodicio lis amittitur, non autem ex deserto vadimonio.
P. Carpentier, 1766.
◊ Adde ex animadversionibus Pr. de Mazaugues : Hesychius ἐρήμον δίϰην interpretatur μονομερῆ ἀγωγήν, id est, Judicium [] ex uno litigatore constans, cum reus, qui se non stetit in judicio, condemnatur ; quod in jure Romano non admittitur : nam Eremodicium ad rei et actoris absentiam refertur, ex Cujacio. Exstat hæc vox in L. 7. § 12. ff de minorib. (4, 4.) ubi Gothofredus notat apud Gallos dici Peremption d'instance. Heremodicium non semel legitur in L. 13. ff judicat. solv. (46, 7.) et in L. properandum 13. § 3. et 4. Cod. de judic. (3, 1.) ubi Eremodicium ventilatur. Vide Brisson. de Verb. jurid. significat. ad hanc vocem.
© École des chartes.