EXILIARE, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Exiliare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 363a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/EXILIARE

EXILIARE, In exilium agere, Gall. Exiler. Lex Aleman. tit. 35. § 1 :

Exiliet eum de provincia.

Lex Bajw. tit. 1. cap. 11. § 4. tit. 2. cap. 10. § 1 :

Hoc in potestate Regis vel patris sui ibit, ut Exiliet eum, si vult.

Annales Franc. S. Nazarii ann. 786 :

Ibidem comprehensi sunt, et exinde Exiliati.

Ann. 787 :

Fraudulentissimos eorum in Franciam Exiliavit.

Leo Ost. lib. 1. cap. 32 :

Siconolfi filio de Salerno Exiliato.

Lib. 2. cap. 9 :

Joannes PP. de Roma Exiliatus venit Capuam.

Eckehardus Junior de Casib. sancti Galli cap. 16 :

In curtes longius sitas pane sordidiore aquaque alendos Exiliaverat.

Dositheus lib. 3 :

A quo Exiliatus est.

Adde Miracula S. Bavonis lib. 1. cap. 14. lib. 2. cap. 11. Capitul. 2. ann. 813. cap. 13. Vitam Ludovici Pii ann. 818. Vitam S. Wolphelmi Abbat. n. 33. etc. Vide Exilium.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Exiliarius, Qui mittit in exsilium. Gloss. Lat. Gall. Sangerman. MS. : Exiliarius, Cils qui exile.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Exiliatio, Exsilium, Gall. Exil. Charta Lamberti Episc. Lingon. ann. 1018. pro Monasterio S. Valentini, inter Instrum. tom. 4. Gall. Chr. col. 139 :

In hujus Exiliationis lacrymosam convallem secum omne propaginis suæ traduxit genus.

P. Carpentier, 1766.

◊ Chron. Angl. Th. Otterbourne pag. 110 :

Et post Exiliationem ambos, inconsultis magnatibus, ad solum proprium revocavit (Edwardus II. rex). Assil

et Essil, eodem sensu, in Pœn. ducat. Aurel. apud Thaumass. ad calcem Assis. Hierosol. pag. 468 :

Se aucun n'a nul biens en tel forfet, il seuffre Assil perdurable.

Infra : Essil.