« »
 
[]« Fabulare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 387a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/FABULARE
FABULARE, Fabulari, Confabulari. Gloss. Lat. Gr. Fabulat, μυθεύεται, λαλεῖ, ϰωμῳδεῖ. Italis Favellare, Loqui. Hispanis Fablar, hodie Hablar. Regula S. Cæsarii ad Virgines :
Dum psallitur, Fabulare omnino, vel operari non licet.
[] Vetus Charta apud Beslium pag. 388 :
Nunciansque Hugoni ut invicem Fabularentur.
Alia Alfonsi Regis Castellæ, æræ 1129. apud Anton. de Yepez tom. 6 :
In sua vita, in quantum cum loquela sua poterit Fabulare.
Occurrit etiam in Synodo Rom. sub Eugenio II. PP. cap. 15. apud Joann. Sarisber. Ep. 190. in Vita S. Samsonis Episc. Dolens. lib. 1. cap. 23. 55. in Epistola scripta sub nomine Jesu Christi sub Carolo M. etc. Atque hac notione vox ista non semel usurpatur a Plauto. Fabulas conferre, dixit Capitolinus in Pertinace ; Fabulæ privatæ, literatæ, pro privatis ac doctis sermonibus, Lampridius in Heliogabalo, et in Alexandro Severo. Marius Mercator pag. 353 :
Si passus est, quomodo impassibiliter ? Si impassibiliter, quomodo passus est ? Fabulemur ineffabiliter, ut sentiatur insensibiliter.
P. Carpentier, 1766.
◊ Flaboier, pro Fabulas narrare, nugas dicere apud Guignevil. in Peregrinat. hum. gener. Ms. :
Qu'est che, a dit le paisant,
Que m'alez vous chi Flaboiant ?
© École des chartes.