Fano, vel Phano. Papias : Fanon dicitur Corporale. Rabanus de Inst. Cleric. lib. 1. cap. 18 :

Mappula sive mantile, sacerdotis indumentum est, quod vulgo Phanonem vocant, quod ob hoc eorum tunc manibus tenetur, quando Missæ officium agitur, ut paratos ad ministerium mensæ Domini populus conspiciat.

Leo IV. PP. de Cura pastorali :

Nullus cantet sine lumine, sine amictu, sine alba, stola, Fanone, et casula.

Vetus Charta apud Perardum :

Cum patena argentea, uno Fanono viridi cum brusdo, uno de glizo, uno de stuno.

Chronicon Casin. lib. 3. cap. 73 :

Fanones aurei pro subdiaconibus tres.

Infra :

Fano Imperialis aureus totus.

Acta Murensia :

Decem stolæ cum Fanonibus.

Petrus Abaelardus :

Nulla de serico sint ornamenta, præter stolas et Phanones.

Adde Chr. Fontanell. cap. 15. 16. Pertz. Script. tom. 2. pag. 292. lin. 10. Statuta Cœnob. Andlaviensis cap. 21. in Alsat. Diplom. tom. 1. pag. 180. Antiq. Fuld. lib. 1. tradit. 39. etc.

Fano, apud Macros in Hierolexico, subtilissimum est sericum velum variegatum, quo utitur Papa, cum Pontificaliter celebrat, quodque post albam induitur, et circa collum ligatur, ad modum caputii ac supra caput ejus imponitur, usque quo planeta induitur, supra quam deinde ad modum mozettæ adaptatur, pallio superposito : itaque pars Fanonis inferior infra planetam conditur. Colores quibus variegatur, quatuor esse et quidem eosdem, qui in Ephod Vet. Testam. erant, testantur laudati fratres.

Fano, Vexillum exercitus, Germ. Fahne, uti supra observatum. Charta originalis, quam vidimus, Ottonis II. Imp. ann. 982. apud Mabill. Diplom. lib. 6. Instrum. 131. :

Qualiter Conradus filius Rodulfi Comitis in die belli, quod fuit inter nos et Saracenos, sub Fanone nostro, hoc est sub imperiali vexillo, legali ritu tradendum nobis commendavit omne prædium suum, quod habet in Regno Lothariensi, etc.

Fano, Vexillum Ecclesiæ, Gall. Gonfanon, Banniere. Guidonis Disciplina Farfensis lib. 1. cap. 1 :

Vestiantur cappis ad

Gloria laus canendum :

processio ornamentorum quemadmodum venit, ita stet per ordinem ; Fanones hinc et inde facie ad faciem.

Adde Vitam S. Udalrici sæc. 5. Benedict. pag. 428.

Fanonus, Eadem notione, apud Hugon. Flavin. ann. 1097.

Fanonnus, ut Fano, Manipulus sacerdotalis. Inventar. Ecclesiæ Noviom. ann. 1419 :

Tres albæ paratæ cum duabus stolis uno Fanonno et duobus coleriis.

Occurrit ibidem non semel.

Fanum, in Monastico Angl. tom. 1. pag. 363.

Fanones Offertorii, Quibus oblationes, id est, panis Eucharisticus involvitur. f. a Teuton. Fanen, fanden, Involvere ; nisi iterum a Lat. Ponnus : quod malim. Ordo Romanus :

Populus dat oblationes suas, id est, panem, et vinum, et offerunt cum Fanonibus candidis.

Amalarius in Eclogis de Officio Missæ :

Cum Fanonibus offerunt, quoniam legimus in passione Domini sudarium usurpatum esse : aliter quippe Fanones de lino efficiuntur, etc.

Hariulfus lib. 3. cap. 3 :

Fanones ad offerendum auro parati 14.

Idem in Vita S. Angilberti sæc. 4. Benedict. part. 1. pag. 116 :

Fanones de pallio auro paratos decem.

Occurrit rursum ibid. in Vita S. Ansegisi n. 7. pag. 634. Vita S. Wiboradæ sæc. 5. pag. 51 :

Calicem et patenam, vel corporale, sed et Fanonem cum quo solita es offerre, omnia pura et munda aqua lavare præcipias.

Infra Linteum oblatitium vocatur.

Fanones linei, serico parati ad offerendum ad altare

, in Fragm. Breviar. Caroli M. Offertur autem oblata, seu hostia consecranda, cum fanone a Primo Cantorum, ut est apud Durandum lib. 4. Ration. cap. 30. n. 27.

Fano Salmonis, Illius pinnæ, sic dictæ quod fanones quodammodo repræsentent. Consuetud. Antiq. Fontanell. f. 94. verso col. 1 :

Caudam Salmonis abscissam post primum Fanonem, qui est versus caudam.