« »
 
FATUUS 1, FATUUS 2.
[]« 1 fatuus » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 422c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/FATUUS1
1. FATUUS, Hebes, stupidus, insanus, idiota : unde nostris Fatuité, Stupor sensuum. Arest. parlam. Paris. ann. 1399. inter Probat. ult. Histor. Trenorch. pag. 264 :
Ipse Furet Fatuus seu idiota devenerat, etc.
Lit. remiss. ann. 1394. in Reg. 146. Chartoph. reg. ch. 129 :
On demanda icellui Jehan pourquoy il s'estoit ainsi laissié cheoir en la rivière ; lequel plain de Fatuité ou de maladie qu'il avoit, respondi que ilz avoient fait grant pechié de l'en tirer hors.
Vide supra Fatuizare.
[]« 2 fatuus » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 422c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/FATUUS2
2. FATUUS, adject. Contumeliosus, probrosus. Inquisit. ann. 1260. in Reg. Olim parlam. Paris. :
Idem Thomas posuit in prisione ipsum priorem et injecit manus in eum, licet prior solummodo verbis Fatuis ipsum offenderet... Conviciis et verbis probrosis alteri ab altero dictis et impositis, etc.