1. FLACO, Locus cœnosus, vel aquis stagnantibus oppletus, qui flaccere, seu arescere incipit, unde forte etymon. Gallobelgæ, seu Picardi, Flaque dicunt. Isaiæ 19 :

Erunt irrigua ejus Flaccentia

, i. arentia. Monasticum Anglic. tom. 1. pag. 209 : Aqua etiam per devexos civitatis vicos a porta confluens occidentali circa situm Monasterii, in paludem horridam congregrata, et in lutum ex Flacone diutina condensata, fætorem ex se intolerabilem emittens, etc. In Glossario Gr. Lat. Sangermanensi MS. lego : Laxa, Stagnum, τόπος, ἐν ᾡ ὀλίγον ὕδωρ συνίσταται. Ubi forte leg. Flaxa. Vide Flactra, et Nonium in Flaccet.