« »
 
[]« Gaiferius » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 010c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/GAIFERIUS
GAIFERIUS, Gesta Guillelmi Episc. Andegav. apud Mabillonium tom. 3. Analect. pag. 373 :
Huic autem Ecclesiæ dedit textum aureum .... anulos aureos pontificales quatuor, unum cum smarando, alterum cum topasio, tertium cum hyacinthio, quartum cum saphiro, qui Gaiferius nuncupatur, etc.
Quare autem hic anulus Gaiferius appelletur, ibid. pag. 369. docemur :
Idem Episcopus habebat anulum, qui a nomine cujusdam Regis Gaiferius vocatus, ab infirmis requirebatur : qui cum anulum illum bona intentione gratia suæ procurationis accepissent, a diversis infirmitatibus auctore Domino curabantur. Nescimus autem utrum per gratiam divinam ex merito personæ anulum illum possidentis, et pauperibus misericorditer accommodantis, [] exemplo B. Petri cujus in umbra infirmi restituebantur, an ex potentia lapidis, an ex utroque illa curationum gratia proveniret.
P. Carpentier, 1766.
◊ Non de una re dictum fuisse docet Codex reg. 7887. fol. 3. r° :
Dutrannus jussit fieri bannum, qui vocatur Gaiferius, et curcinbaldum aureum, et unum manipulum aureum cum chillis.
© École des chartes.