« »
 
[]« Garricæ » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 037a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/GARRICAE
GARRICÆ, Garriciæ, etc. Terræ incultæ, Gall. Garriges, Garicæ, Garricæ, in Usaticis Barcinonensibus, in Testam. Guifredi Comitis Ceritan. tom. 6. Spicil. pag. 433. 434. in Charta Sanctii Reg. [] Arag. ann. 1093. apud Catellum in Comitib. Tolosan. pag. 93. in aliis apud Ruffium in Histor. Comitum Provinc. pag. 54. Mabillonium tom. 5. Vitar. SS. Ord. S. Benedicti pag. 89. etc. Garriciæ, in Chartis ann. 1066. et 1073. apud Joffridum in Nicia pag. 162. et in Chronologia Lirinensi tom. 1. pag. 365.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Garaciæ, Eadem notione, in Chartulario Ecclesiæ Aptensis fol. 92. ubi etiam habetur Garicæ, et Garriciæ.
Garrigæ, in Chronol. Episc. Lodovens. pag. 224. 228. et apud Gariellum in Episcopis Magalonensib. pag. 196. Vide Galland de Franco allodio pag. 132. Garrigiæ, in Charta ann. 1289. apud eumdem Gariellum in Episcopis Magalonensibus pag. 263. Petrus Roboriensis Poeta Provincialis apud Joann. Nostradamum cap. 56 :
Paut m'an valgat mos precs, ny mos prezics,
Ni jauzimen d'ausel, ni flour d'eglay,
Ni lou placer que Dieu transmet en may,
Quand on vey verds lous prats, ni lous Garrics.
P. Carpentier, 1766.
◊ Ager pascuus, ut supra Garricus. Charta ann. 1144. inter Probat. tom. 2. Hist. Occit. col. 507 :
Ego Bernardus Atonis, vicecomes Nemausi, dono et in perpetuum concedo ad patuum popolo Nemausensi omnes Garrigas, quæ sunt infra terminos, quos modo dicam. Garric
Petro Roboriensi seu de Ruere, cujus laudati a Cangio versus v. Garricæ, ita legi debent, auctore ill. Pr. de Mazaugues :
Pauc m'an valgut mos precs, ni mos prezics,
Ni jauzimen d'ausel, ni flour de glay, etc,
Vide in Garricæ.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
◊ Oritur hæc vox ab Occitano Garric, Ilex : unde Occitanis Garrigues, ut et Provincialibus Garriguo, Agri sunt virgultis obsiti, præsertim ilicibus minoribus, quas vocant coccigeras, cocciglandiferas et aculeatas, hæcque propria notio est vocis Garricæ, quæ pluribus in Chartis ab agris nude incultis distinguitur : unam alteramve in exemplum profero. Charta ann. 845. Marcæ Hispan. col. 781 :
Vindo illas villas... cum pratis et pascuis, silvis, Garricis... cultum et incultum.
Alia ann. 879. col. 809 :
Ildegernus Presbyter dimisit ad Abraham clericum fratrem suum terras cultas et incultas, silvis et Garricis.
Multo plures prætereo ne longior sim in re manifesta. Si lubet, vide Probat. Histor. Tutel. pag. 329. 360. Chartam ann. 638. apud Lobinell. tom. 3. Hist. Paris. pag. 20. col. 2. etc. Cum autem hujusmodi loca, ubi crescunt ilices, fere spargantur thymo, amaraco aliisque similibus herbis seu plantis virentibus, hinc eorum viriditas non male pratis comparatur a P. Roboriensi in versibus mox laudatis. Vide de Caseneuve, et Menagium in suis Origin. Gall. ac præsertim Garidelum in suo Tractatu de plantis in Aquensi territorio nascentibus pag. 248.
P. Carpentier, 1766.
Garricus, Ager incultus et pascuus. Charta ann. 1319. in Reg. 61. Chartoph. reg. ch. 166 :
Ascendit dicta comba usque ad Garricum signatum,... et sicut dictus Garricus vadit apud Garricum, qui est ante domum Bernardi Laura.
Vide mox Garrigua.
© École des chartes.