« »
 
[]« Gingriba » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 069c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/GINGRIBA
GINGRIBA, εἶδος φονῆς σάλπιγγος, Species sonitus tubæ, in Glossis Lat. Græc. MSS. Sangerman. Legendum Gingrinæ. Festus : Gingrire, Anserum vocis proprium est, unde genus quoddam tibiarum exiguarum Gingrinæ. Hæ fiebant ex arundine quadam Siciliensi et
breviores licet, subtilioribus tamen modis insonabant
, ut habetur apud Solinum capite 5. de Sicilia.