« »
 
[]« Gnatonicus vir » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 082a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/GNATONICUS
GNATONICUS Vir, ut Gnatho, Parasitus, vel Vir impurus et nihili. Henricus Huntindonensis apud Acherium tom. 8. Spicil. pag. 191 :
In Sicestria vero sedit Radulfus : in cujus loco sedit Pelochion vir Gnatonicus, et ob hoc depositus.
Johan. de Monsteriolo apud Marten. tom. 2. Ampliss. Collect. col. 1451 :
Quibus ipse Gnatonicus blandiri contendebat.[] Gnatonico ritu cantare, i.
e. more Gnathonum eid. Johanni ibid. col. 1402.