GUALDANA, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Gualdana » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 122c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/GUALDANA

GUALDANA, Acies, equitatus, manipulus militaris, ex Ital. Gualdana :

vocabolo antiquo, inquit Acarisius : che vale la correria, o cavalcata che fanno i soldati a rubare su quello de nemici e la preda, la quale essi hoggidi chiamato Guadagno :

unde etymon accersit. Verum, ea notione, malim illud eruere a Gualdus, silva : ut Gualdana primitus fuerit venatorius excursus in silvam, saltum, Gualdum ; unde postea vox traducta fuerit ad rem militarem : quomodo a venatione, dicimus Donner la chasse aux ennemis. At Gualdana, Cruscanis, dicitur Ischiera di gente armata, manada. Ita Rollandinus in Chron. lib. 4. cap. 13 :

Imperator sequenti die misit primo balisterios, et misit Gualdanam suam, secundo milites et pedites, etc.

Lib. 10. cap. 5 :

Præmisit balisterios, et Gualdanam, omnesque vastatores cum illis, etc.

Infra Waldana scribitur. Adde lib. 11. cap. 3. et Historiam Cortusior. lib. 3. cap. 4. lib. 6. cap. 8. Utitur etiam Dantes in Inf. cant. 22. Vide Octav. Ferrarium in Orig. Ital. qui vocis etymon a Gilda, societas, deducit.

P. Carpentier, 1766.

◊ De turma, non equitum aut peditum, ordinata acie pugnam ineuntium, sed hominum perditorum, a Ribaldis non dissimilium, intelligit Murator. tom. 2. Antiq. Ital. med. ævi col. 530. quem consule.