GUARNIMENTUM, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Guarnimentum » (par L. Favre, 1883–1887), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 126a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/GUARNIMENTUM

GUARNIMENTUM, a vet. Ital. Guarnimento, Coitio, cœtus hominum occulte initus ad conspirandum contra aliquem. Stat. Bonon. ann. 1250-67. tom. iii. pag. 289 :

De Guarnimento non faciendo : - Item statuimus quod nulla civitas, castrum, locus, vel baro, vel aliqua alia singularis persona civitatis vel loci debeat facere aliquod gravamentum (lege
<q>Guarnimentum</q>
) vel coadunanciam hominum, etc

... et tom. ii. pag. 288 :

Quod nullus vadat in Guarnimentum contra romagnolos : - Item statuimus et ordinamus quod nulla civitas, castrum, baro, vel locus, vel alia singularis persona debeat ire, vel mittere ad aliquod gravamen (corr.
<q>Guarnimentum</q>
), vel discordiam, vel rixam, sive seditionem, que esset in civitatibus romagne... vel inter barones, vel alias singulares personas tempore cujuscumque discordie, rixe, vel Guarnimenti, vel occasione cujuscumque eorum.

Eadem notione usurpatur hæc vox a Cl. Rezasco in suo Dizionario del. ling. ital. pag. 506. sub voce Guarnimento ii.