« »
 
[]« 1 guido » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 134b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/GUIDO1
1. GUIDO, Vexillum, Gallis Guidon, vox ducta a superiori Guida. Instrum. anni 1377. ex Archivo S. Victoris Massil. :
Item unam casulam de purpura floratam de Guidone rubeo cum saffio de auro ante et retro multum nobile.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Guido, Vexillifer, Gallice Guidon. Litteræ anni 1328. apud Rymer. tom. 4. pag. 374 :
Jacobus Chinchii Guidonis de urbe.
Macris fratribus et Hofmanno Guidones dicuntur Clerici a Carolo M. instituti, ut peregrinis sacra urbis loca visitantibus Guidones essent seu Duces, eosque, si Romæ morerentur, sepelirent. Hæc Clericorum congregatio, si iis Scriptoribus fides, Schola Guidonum dicebatur. Hanc in sententiam laudant Constitutionem Caroli M. apud Torrigium de Cryptis Vaticanis pag. 503. edit. 2. ubi non apparet vox ipsa Guidones, pro qua Ductores solum legitur : quare Guidoneam portam, quæ una est ex Vaticanis, non credo dictam, ut ipsi volunt, quod Guidones seu ductores peregrinorum[] in ea morarentur ; sed potius, ut Mabillonius habet Itin. Ital. pag. 51. quod per eam peregrini Guidones seu vexilla gestantes intrarent.
P. Carpentier, 1766.
Guidonum Schola, Clericorum congregatio, qui peregrinis sacra Urbis loca visitantibus Guidones seu duces erant. Charta apud Cenc. inter Cens. Mss. eccl. Rom. :
Scholæ Guidonum decem soludos Provenienses.
© École des chartes.